اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است که بر نحوه تعامل فرد با دیگران، نحوه ارتباط و رفتارهای روزمره‌اش تاثیر می‌گذارد. این اختلال معمولاً در دوران کودکی شروع می‌شود و می‌تواند روی توانایی‌های اجتماعی، کلامی و غیرکلامی، و همچنین علایق و رفتارهای تکراری تأثیر بگذارد. در حال حاضر، اوتیسم به عنوان بخشی از یک طیف در نظر گرفته می‌شود که شدت و نوع علائم آن در هر فرد متفاوت است.
علائم اوتیسم چیست؟
افرادی که اوتیسم دارند ممکن است مشکلاتی در برقراری ارتباط اجتماعی داشته باشند، از جمله عدم تماس چشمی، ناتوانی در درک علائم اجتماعی مانند لحن صدا یا زبان بدن، و یا علاقه‌مندی‌های خاص و محدود. این افراد ممکن است رفتارهای تکراری مثل چرخاندن اشیاء یا انجام کارهای خاصی را مکرراً انجام دهند. همچنین، افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است حساسیت بالایی به محرک‌های حسی مانند صدا، نور یا بافت‌ها نشان دهند.
چه زمانی اوتیسم تشخیص داده می‌شود؟
تشخیص اوتیسم معمولاً در سنین پایین‌تر از 3 سالگی آغاز می‌شود، اما بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است علائم اولیه را نشان دهند که به تدریج واضح‌تر می‌شود. والدین معمولاً اولین کسانی هستند که متوجه تغییرات در رفتار و رشد کودکشان می‌شوند و این تغییرات می‌تواند شامل تأخیر در تکلم، عدم توجه به افراد یا اشیاء خاص، یا علایق محدود باشد.
در صورتی که والدین نگران رفتارهای کودک خود باشند، مشاوره با یک متخصص به ویژه در زمینه‌های روانشناسی و رشد کودک می‌تواند به شناسایی و تشخیص درست اوتیسم کمک کند. تشخیص زودهنگام می‌تواند به کودکان کمک کند تا از درمان‌های مناسب و مداخلات حمایتی بهره‌مند شوند، که می‌تواند پیشرفت آنها را در زمینه‌های اجتماعی، تحصیلی و رفتاری بهبود بخشد.
چرا تشخیص زودهنگام مهم است؟
تشخیص زودهنگام اوتیسم به این معناست که کودکان می‌توانند از خدمات آموزشی و درمانی بهره‌مند شوند که می‌تواند به بهبود مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و رفتاری آنها کمک کند. مداخلات در سنین پایین‌تر می‌تواند تاثیر زیادی بر رشد کلی کودک داشته باشد و توانایی‌های فردی او را در آینده بهبود بخشد.
